Ο εορτασμός της επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940 έφερε πάλι στο προσκήνιο των συζητήσεων και των προβληματισμών το θέμα των μαθητικών παρελάσεων. Μερικοί προτείνουν την κατάργησή τους, ενώ άλλοι προτείνουν να αφεθεί η συμμετοχή των μαθητών στην ελεύθερη επιλογή τους. Κύριο επιχείρημα της άποψή τους είναι η καταγωγή του θεσμού στην περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά και το γεγονός ότι στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες δεν απαντώνται μαθητικές παρελάσεις. Το επιχείρημα δεν είναι νομίζω ισχυρό, αφού ουσιαστικά δεν συνδέεται με αντιδημοκρατικές αντιλήψεις, αλλά με βιώματα πατριωτισμού και αποσκοπεί στην απότιση φόρου τιμής προς τους ήρωες της πατρίδας. Νομίζω όμως  ότι οι παρελάσεις στις εθνικές επετείους θέτουν άλλους προβληματισμούς. Άν σκοπός τους είναι η ενίσχυση της εθνικής μνήμης και η απόδοση τιμών στους ήρωες της πατρίδας, δεν καταλαβαίνω γιατί οι παρελάσεις πρέπει να γίνονται ενώπιον των εκάστοτε προσώπων που εκπροσωπούν τις στρατιωτικές και τις δημόσιες και δημοτικές αρχές (υπουργών, βουλευτών, νομαρχών, δημάρχων και άλλων προϊσταμένων δημοσίων υπηρεσιών). Έτσι εκτρέπεται ο στόχος τους. Εμφανίζει δηλαδή τα παραπάνω πρόσωπα (των επισήμων) ως αποδέκτες των τιμών. Χαρακτηριστική είναι η παρέλαση των ζώντων αγωνιστών των υπέρ πατρίδος αγώνων, ακόμη δε και των τραυματιών πολέμου, ενώπιον των αρχών αυτών. Όταν θα έπρεπε ενώπιον αυτών των αγωνιστών και των τραυματιών, ως τιμωμένων προσώπων, και ενώπιον του συμβόλου του αγνώστου στρατιώτη και μόνον να παρελαύνουν οι πάντες. Και οι εκπρόσωποι των αρχών βεβαίως, δηλαδή και οι "επίσημοι". Και όχι να εμφανίζονται οι τελευταίοι ότι εισπράττουν τιμές που προορίζονται και φυσικά ανήκουν σε άλλους.

Έλπιζα ότι φέτος, που η κεντρική πλατεία του Αγρινίου, η πλατεία Δημοκρατίας, δεν ήταν πλέον στο στάδιο της της ανακατασκευής της, δεν θα ήταν  ο κεντρικός χώρος της παρέλασης. Ότι θα επιλέγονταν ως αναγκαίος, αν όχι ως πιο αρμόζων τόπος, η πλατεία Δημάδη, όπου και το μνημείο των υπέρ πατρίδος πεσόντων, έργο του Αγρινιώτη γλύπτη Θύμιου Πανουργιά. Έτσι άλλωστε συμβαίνει και αλλού, τουλάχιστον στην Αθήνα, όπου οι αρχές παρατάσσονται μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Για να τιμώνται, όπως πρέπει, από την μαθητιώσα νεολαία, όχι οι επίσημοι, αλλά όσοι κατά την μακραίωνα ιστορία των Ελλήνων πρόσφεραν τα νιάτα τους, τη ζωή τους, για να υπάρχει αυτό που σήμερα ονομάζουμε Ελλάδα, δημοκρατία και ανεξαρτησία. Όμως μπαλώθηκαν λίγο τα πράγματα και η παρέλαση έγινε ενώπιον των εκπροσώπων των παντοειδών αρχών και πάλι στην κεντρική πλατεία, που ονομάζεται πλατεία Δημοκρατίας. Την ίδια ώρα της παρέλασης στην πλατεία της Δημοκρατίας, οι Άγνωστοι στρατιώτες της μακραίωνης ιστορίας της Ελληνικής φυλής και του πολέμου του 1940 φυσικά, εκατόν περίπου μέτρα μακρύτερα από την πλατεία αυτή, στη γειτονική πλατεία Δημάδη, αναπαύονταν ήσυχοι και μακάριοι. Είναι αρκετό άραγε το δάφνινο στεφάνι που τους εναποθέσαμε την προηγούμενη ημέρα;.