Γράφει ο Δημοσθένης Γεωργοβασίλης

 

1. Η πολιτική της ανεξιθρησκίας ως ζητούμενο: Μεταξύ των τριών μονοθεϊστικών θρησκευμάτων, δηλ. του Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού και του Ισλαμισμού, τα οποία στηρίζονται στην Αποκάλυψη του ενός Θεού, ουδέποτε αναπτύχθηκαν σχέσεις επικοινωνίας και αλληλοκατανοήσεως. Οι ιστορικές περιπέτειες της Παλαιστίνης συνετέλεσαν, ώστε η Ιερουσαλήμ να γίνει ο τόπος, όπου συναντήθηκαν και τα τρία τούτα θρησκεύματα, των οποίων οι ιδρυτές, ήτοι ο Μωυσής, ο Ιησούς και ο Μωάμεθ, λατρεύτηκαν και λατρεύονται από τούς πιστούς τους. Ο Γερμανός δραματουργός και φιλόσοφος Εφραίμ Λέσσιγκ με το θεατρικό του έργο «Νάθαν ο σοφός» προσπάθησε να δείξει με ποιο τρόπο οι πιστοί θα βρουν τη δύναμη της αμοιβαίας ανεξιθρησκίας, της ανοχής, για να συνυπάρχουν, χωρίς μίσος και αλληλοεξοντωτικούς πολέμους, εφόσον όλοι ανάγουν την πίστη τους στο ίδιο πρόσωπο Θεού, έστω κι αν ο καθένας ονομάζει αυτόν τον Θεό στη δική του γλώσσα ως Γιαχβέ, Σαβαώθ ή ως Αλλάχ. Η ανεξιθρησκία όμως δεν επιβάλλεται με νόμους, αλλά με το ήθος των πιστών. Και το ήθος αυτό, όπως το διαμορφώνουν οι προπαγανδιστικοί και κατηχητικοί μηχανισμοί των ολοκληρωτικών μονοθεϊστικών θρησκευμάτων, είναι το ζητούμενο. Γι’ αυτό λοιπόν και η Ιστορία δεν μαρτυρεί καμία εποχή φιλίας, καρτερίας ή ανοχής μεταξύ των πιστών των τριών αυτών θρησκευμάτων.

2. Το θρήσκευμα ως καταλύτης της φυλετικής καθαρότητας: Αντίθετα οι μεν Ιουδαίοι χρεώνονται, πολύ πριν οι Ρωμαίοι διαλύσουν το κράτος του Ισραήλ και διασπείρουν τo λαό τους ανά τα πέρατα του κόσμου (70 μ. Χ.), με το έγκλημα της σταύρωσης του Χριστού, του αρχηγού των Χριστιανών, μια ενοχή, που ποτέ δεν ανεγνώρισαν, και επί της οποίας στηρίχτηκε ολόκληρο το λεγόμενο «ιουδαϊκό πρόβλημα». Και αυτό ίσως είναι ένας από τους λόγους, που το εβραϊκό έθνος έχει απομονωθεί διεθνώς ως το κατ’ εξοχήν ανάδελφο έθνος, αλλά κι έχουν αυτοκαταδικαστεί σε μια ψυχοπαθολογική ενδοστρέφεια, η οποία τούς εκφυλίζει γενετικά, αλλά και τούς καθιστά διεθνώς αντιπαθητικούς, ακόμη κι όταν προσπαθούν με καινοτομίες στο χώρο της επιστήμης και της τέχνης να θαμπώσουν τον κόσμο. Οι Ιουδαίοι με τη θεωρία τους περί «περιουσίου λαού του Θεού» κατόρθωσαν να αποβούν και οι παραδειγματικοί εκπρόσωποι της θεωρίας των φυλετικών διακρίσεων ανά τον κόσμο. Για να διατηρήσουν τη φυλετική τους καθαρότητα, απέφυγαν τις επιγαμίες με την πρόφαση της διατήρησης της θρησκευτικής τους πίστης. Και ιδού σήμερα, που με συνωμοτικό τρόπο και τρομοκρατικές μεθόδους συνέστησαν νέο κράτος, έχουν αποβεί ο μεγάλος πονοκέφαλος όχι μόνο των Αράβων, αλλά και των Χριστιανών όλου του κόσμου.

 

3. Το θρήσκευμα ως κρηπίδωμα του οικουμενικού ιμπεριαλισμού: Οι Άραβες πάλι έχουν χρεωθεί απέναντι της Ιστορίας της ανθρωπότητας με τα εγκλήματα του «ιερού πολέμου» και με την ιμπεριαλιστική τους εξάπλωση στην Ασία, την Αφρική και την Ευρώπη κατάφεραν να καταδικαστούν μόνοι τους ως άγγελοι του πολέμου και ως ορδές της βίας και της τυραννίας. Και αυτό το ήθος τούς κατέστησε τον κυριότερο εχθρό του πολιτισμού της Ευρώπης, έστω κι αν προσπάθησαν να αποδείξουν ότι και οι ίδιοι είναι φορείς κάποιου μεγάλου πολιτισμού. Σήμερα, που ο καλός Αλλάχ τούς εφοδιάζει με τους πακτωλούς του μαύρου χρυσού και με αυτό τον πλούτο τους αναδείχθηκαν πρώτοι στην κατανάλωση προϊόντων του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ανακαινίζουν το ιμπεριαλιστικό κήρυγμα του Κορανίου και γυμνάζονται για μια κατακτητική επιδρομή στην Ευρώπη. Ο πόλεμος στον Περσικό Κόλπο (1991) ήταν ο προάγγελος της αναβίωσης του οικουμενικού ιδεώδους, το οποίο διαθερμαίνει τις ψυχές των Αράβων ήδη από τα μέσα του 8ου μ.Χ. αιώνος.

 

4. Το θρήσκευμα ως σχολείο μισαλλοδοξίας: Η έχθρα μεταξύ Ιουδαίων και Μωαμεθανών ξεκινάει βέβαια μέσα από την Ιερουσαλήμ και στηριζόμενη επάνω στη θρησκευτική τους αδιαλλαξία, κορυφώνεται σε άσπονδο φυλετικό μίσος, του οποίου οι εκρήξεις κατά καιρούς συγκλονίζουν ολόκληρη την υφήλιο· διότι πίσω από το λιλιπούτειο Δαβίδ του ιουδαϊκού έθνους στέκονται οι αβυσσαλέου σκότους δυνάμεις του πολυεθνικού Γολιάθ, του διεθνούς κεφαλαίου, που ελέγχονται από κέντρα ιουδαϊκής εξουσίας.

 

5. Ο Θεός του πολέμου βρυχάται: Και ενώ η χριστιανική Δύση θα έπρεπε να έχει κάθε λόγο να συμπαθεί το δεινώς δοκιμασμένο ιουδαϊκό λαό και να τον συντρέχει στις δυστυχίες του, εκείνος συμπεριφέρεται απέναντί της με τόση υπεροψία και επιβλητικότητα, ώστε να απορεί κανείς από πού αντλεί ο μικρός αυτός λαός το θάρρος για μια τέτοια συμπεριφορά. Διότι με όλα όσα έχει διαπράξει από την ημέρα του «πολέμου των έξι ημερών» μέχρι σήμερα, όχι μόνο δεν κερδίζει στην Ευρώπη φίλους, αλλά αντίθετα ενσπείρει φόβους για τις μελλοντικές εξελίξεις, στις οποίες μάλιστα ο λαός αυτός φιλοδοξεί ακόμη και να πρωταγωνιστήσει! Αλλά το μικρό Ισραήλ έχει στην κατοχή του το στρατηγικό όπλο μαζικής καταστροφής, την ατομική βόμβα· έχει εξοπλισθεί με τα τελειότερα όπλα ηλεκτρονικού πολέμου, έχει εγκαταστήσει τους επιτελικούς του εγκεφάλους στις τράπεζες πληροφοριών των δορυφόρων, που πολιορκούν ολόκληρη τη Γη, και δεν παύει να βρυχάται προς κάθε κατεύθυνση, ακόμη και κυρίως προς τις στρατιωτικές υπερδυνάμεις!

 

5. Ο στρουθοκαμηλισμός των Χριστιανών: Και οι μεν Χριστιανοί, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική, εξακολουθούν να μυωπάζουν μπροστά σ’ αυτόν τόν σύγχρονο Αρμαγεδδώνα. Οι Μωαμεθανοί όμως δημιουργούν προγεφυρώματα στρατηγικής σημασίας ακόμη και μέσα στις πρωτεύουσες των σημαντικότερων ευρωπαϊκών κρατών. Το ισλαμικό στοιχείο, που μέρα με τη μέρα προωθείται από την Τουρκία προς την Κεντρική Ευρώπη και ιδίως προς τη Γερμανία, απειλεί να αλλοιώσει την πληθυσμιακή σύνθεση πολλών αστικών ευρωπαϊκών κέντρων, όπως του Βερολίνου, της Φραγκφούρτης ή του Μονάχου, του Παρισιού, του Άμστερνταμ, της Λυών, της Μασσαλίας, της Λισσαβόνας ή της Μαδρίτης.

 

Το ένα τρίτο του πληθυσμού της Ισπανίας είναι ισλαμικό. Τι κι αν ο πρίγκιπας και μαϊορδόμος των Μεροβιγγιανών βασιλέων Κάρολος Μαρτέλος αναχαίτισε τους Άραβες το 732 στο Πουατιέ, οι οποίοι αλλιώς θα είχαν κυριεύσει την Ευρώπη, αφού οι Ευρωπαίοι με τις σταυροφορίες τους εξαδυνάτισαν το Βυζάντιο, που για δέκα αιώνες στεκόταν ως απόρθητο τείχος, πάνω στο οποίο συντρίβονταν οι ορθές των βαρβάρων Ασιατών, που μοχθούσαν να περάσουν από το Βόσπορο προς την Ευρώπη; Οι χριστιανοί της Δύσης εγκατέλειψαν στην τύχη του το ρημαγμένο από τη θρησκευτική μισαλλοδοξία Βυζάντιο, το οποίο κυρίεψαν τόσο εύκολα οι Τούρκοι, για να καταπλακώσουν όχι μόνο τούς λαούς της Βαλκανικής Χερσονήσου, αλλά να απειλούν σήμερα με το όραμα της ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ακόμα και την υπόσταση μικρών και μεγάλων κρατών της Ευρώπης, όπως της Αυστρίας ή της Ουγγαρίας ή της Γερμανίας!

 

6. Η ουτοπία της ενιαίας Ευρώπης: Από την διείσδυση μέσα στην Ευρώπη τόσο του ιουδαϊκού στοιχείου (είτε με τη μορφή των κέντρων ελέγχου της οικονομίας είτε με τη μορφή των παραθρησκευτικών κινήσεων του διεθνούς σιωνισμού), όσο και του ισλαμικού πληθυσμού, ο οποίος σε καμιά περίπτωση δεν είναι έτοιμος κι ούτε μπορεί να αφομοιωθεί με τον ευρωπαϊκό, η ενότητα της Ευρώπης, που με τόσες θυσίες επιδιώκεται, για να δημιουργηθεί επιτέλους και στη γηραιά ήπειρο ένας συνεκτικός ιστός επιβίωσης, βάλλεται θανάσιμα. Οι λαοί αυτοί, που διαθέτουν την καταλυτική δύναμη του κεφαλαίου, μπορούν να προσδιορίζουν και τη βιωσιμότητα της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς. Είναι δηλαδή στο χέρι τους το κατά πόσο μπορεί να ενωθεί η Ευρώπη και μέχρι πότε μπορεί να παραμένει ηνωμένη. Ένας πόλεμος στα εδάφη της Ευρώπης, που εύκολα τον ανάπτουν οι δυνατοί, μπορεί να μεταβάλει την Ευρώπη σε σεληνιακό τοπίο. Έτσι φαίνεται πως η Ευρώπη των Ουραλίων και των ακτών του Ατλαντικού κινδυνεύει να μείνει μια ουτοπία.

 

8. Κώδικας ειρηνικής κατάληψης της Ευρώπης: Είναι γεγονός ότι σχεδόν όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, και ιδιαίτερα όσα συμμετέχουν στις ευρωπαϊκές κοινότητες, -με μόνη εξαίρεση την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, και τούτο για ευνόητους ιστορικούς λόγους- έχουν ήδη αναθεωρήσει το περί ασύλου δίκαιό τους και ασκούν επαγρύπνηση στα σύνορά τους ελέγχοντας αυστηρά την είσοδο αλλοδαπών στη χώρα τους, πλην ίσως των πολιτικών φυγάδων. Διότι το πρόβλημα της διείσδυσης στις χώρες της Ευρώπης Αράβων και Ασιατών όχι μόνο οικονομικών προσφύγων, αλλά και πρακτόρων, οι οποίοι δρουν ως προγεφυρώματα για τους στρατηγικούς στόχους των εντολέων τους, έχει οξυνθεί και απαιτεί αντιμετώπιση, προτού δημιουργηθούν τετελεσμένες καταστάσεις. Και ιδού τώρα οι όγκοι των προσφυγικών κατακλυσμών από τις μωαμεθανικές χώρες, που απειλούν με οριστικό εξισλαμισμό την Ευρώπη.

Η προπαγανδιστική συνθηματολογία περί δήθεν πολιτικής φυλετικών διακρίσεων, με την οποίαν λαύρως αντεπιτίθενται οι θιγόμενοι από τη λήψη των περιοριστικών μέτρων στην ελεύθερη διακίνηση πολιτών, ξένων προς τον πολιτισμό και τα συμφέροντα της Ευρώπης, φαίνεται ότι δε βρίσκει πλέον απήχηση στα όργανα ευαισθησίας των Ευρωπαίων. Οι Ευρωπαίοι δε διαθέτουν χώρες υποδοχής μεταναστών.Γι’ αυτό τους έχουν εγκλείσει στη χώρα της αναγκαστικής υποδοχής, τη δύστυχη Ελλάδα. Kαι εν πάση περιπτώσει είναι προφανείς οι δόλιοι σκοποί των Μωαμεθανών, οι οποίοι επινοούν τρόπους, για να πυκνώσουν την παρουσία τους στα νευραλγικότερα κέντρα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, όπου εκμεταλλευόμενοι τη νομοθεσία του κοινωνικού συστήματος της πολιτικής δημοκρατίας, το οποίον επιτρέπει την ελεύθερη άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων, αναπτύσσουν δραστηριότητες, που αποσκοπούν στην πολιτιστική είσοδό τους στην κοινωνία των χριστιανών.

Και ευνοείται η επιχείρηση τους αυτή και από την υλιστική νοοτροπία, που κυριεύει ολοένα και μεγαλύτερα πλήθη, αλλά και από τη λήψη δημοσιονομικών και φορολογικών μέτρων υπέρ των δύο κυρίαρχων θρησκευμάτων στις χώρες της Ευρώπης, δηλ. του Καθολικισμού και του Προτεσταντισμού, εξαιτίας των οποίων δεν είναι λίγοι οι πολίτες, που χαρακτηρίζονται «άθρησκοι». Παρά ταύτα, ευτυχώς που και οι Ευρωπαίοι φαίνεται να συνειδητοποιούν ότι δεν είναι δυνατή η συμβίωσή τους ούτε με τους Ασιάτες, πολλώ δε μάλλον ούτε με τους Μωαμεθανούς.

Αλλά και των Αράβων ή των Ιουδαίων η θρησκευτική συμπεριφορά δεν πείθει σήμερα κανένα μη αφελή πως έχει πνευματικά κίνητρα και ότι δεν αποτελεί τη νεφέλη, μέσα στην οποία κρύβεται το φάσμα του πολέμου. Οι ηγέτες των λαών αυτών γνωρίζουν ότι κανένας από τους θεούς τους δεν αγαπά τις κτηνωδίες των πολεμοκαπήλων ούτε συγκαταβαίνει στις ευλογίες των όπλων του ολέθρου.

Ωστόσο, επειδή χρειάζονται τη θρησκεία ας δύναμη φανατισμού των όχλων, τη χρησιμοποιούν, αφού η θρησκεία επιδρά στο θυμικό του λαού και αποκοιμίζει το πνεύμα, μολονότι χάριν της θρησκείας και δια της θρησκείας αναπτύχθηκε ο πολιτισμός και θεμελιώθηκε η παράδοσή του στον ασυνείδητο ψυχισμό κάθε λαού.'

 

9. Η εσχατολογία του πολιτισμού: Είναι βέβαιον ότι με το τέλος του εικοστού αιώνα; ο οποίος ξεπέρασε σε επικό μεγαλείο κάθε προηγούμενο, κορυφώνεται η εσχατολογία των μεγάλων αφηγήσεων, των μεγάλων μύθων, των μεγάλων ιδεολογιών. Αλλά ο πόλεμος, που κι αυτός γνώρισε :στον ίδιο αιώνα την ύψιστη κορύφωσή του, δεν αποφάσισε να εγγραφεί στο ληξιαρχείο της εσχατολογίας. Και είναι εξίσου βέβαιον ότι ο πόλεμος ως «πάντων πατήρ» θα γεννήσει και τους προφήτες του και τους ευαγγελιστές του, για να προετοιμάσουν τους λαούς για ένα ολοκαύτωμα πανωλεθρίας. Και δυστυχώς μια τέτοια διαπαιδαγώγηση για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο μόνο τα ολοκληρωτικά θρησκεύματα μπορούν να προσφέρουν. Μέχρι τώρα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κυρίως ο Ιουδαϊσμός και ο Μωαμεθανισμός κήρυξαν και εφάρμοσαν, όπου κατόρθωσαν, το ευαγγέλιο του πολέμου. Τώρα όμως, που και οι λαοί της Ευρώπης φαίνεται να συσπειρώνονται στο σχηματισμό μιας ενιαίας πολιτισμικής κοινότητας, θα ανακληθεί και ο Χριστιανισμός από την σχολάζουσα εφεδρεία; Θα πρωτοστατήσει αντιδραστικά προς τα άλλα συγγενή του μονοθεϊστικά θρησκεύματα; και ιδίως προς τον Μωαμεθανισμό; για τη δημιουργία κοινής συνείδησης στους χριστιανικούς λαούς; Θα τους βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν ότι η ύπαρξή τους απειλείται από τον αραβικό και ιουδαϊκό επεκτατισμό; Διότι δεν είναι άνευ σημασίας το γεγονός ότι Άραβες και Ιουδαίοι είναι εκείνοι, που σήμερα κατέχουν τα κεφαλαιουχικά αγαθά και ελέγχουν παγκοσμίως απόλυτα τα μέσα παραγωγής καθώς και την οικονομία της αγοράς. Οι χριστιανικοί λαοί, δυστυχώς, με τις ολοένα και οξυνόμενες ιδεολογικές τους αντιθέσεις παραμένουν μόνον ουραγοί, θεατές και υπηρέτες-καταναλωτές στις εξελίξεις αυτές. Έτσι διατρέχουν τον κίνδυνο να καταποθούν από τη Σκύλλα ή τη Χάρυβδη, αυτά τα ακόρεστα προκατακλυσμιαία σαρκοβόρα τέρατα του καπιταλισμού.

Αλλά και τώρα, που απολυτρώνεται η λατρεία στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, αντί όλα μαζί τα χριστιανικά θρησκεύματα να προχωρήσουν προς μια οικουμενική συνεννόηση, αντίθετα οι ηγέτες τους ορμούν και εισπηδούν οι ισχυρότεροι στις μάνδρες των ασθενέστερων ποιμνίων και με τον ενθουσιασμό των νεοφώτιστων ασκούν την προπαγάνδα του προσηλυτισμού! Κι αυτό, γιατί η δογματική τύφλωση, την οποία απεργάζεται η ολοκληρωτική αντίληψη περί θεού, δεν επιτρέπει κανενός άλλου είδους προοπτική εκτός από την απορρόφηση, την ενσωμάτωση και αφομοίωση. Έτσι λοιπόν η σοβούσα και μεταξύ των χριστιανικών θρησκευμάτων αδιαλλαξία δημιουργεί ευνοϊκές συγκυρίες για τα επεκτατικά σχέδια των εχθρών του Χριστιανισμού. Και φαίνεται δυστυχώς ότι η διάβρωση των συνειδήσεων του λαού από την επί εβδομήντα και πλέον έτη συμβίωσή του με το επιστημονικό πνεύμα του επιστημονικού υλισμού δεν θα επιτρέψει εύκολα την ανάπτυξη κάποιας Νεο-ορθοδοξίας, η οποία από τη φύση της θα ήταν και το καταλληλότερο υπόστρωμα για τη συσπείρωση και συνύπαρξη όλων των χριστιανικών λαών της γης. Γι’ αυτό και η ώρα του εγερτηρίου της «αρχής των εθνοτήτων» θα σημάνει εμφύλιους αλληλοσπαραγμούς μεταξύ των λαών και θα αποτελέσει το προανάκρουσμα για το σάλπισμα του αρχαγγέλου και το τέλος τούτου του πολυώδυνου, αυτοένοχου και ανεξιλέωτου πολιτισμού μας. Γιγαντιαίες βδέλλες του πρωτοζωϊκού αιώνα, τσακάλια και λύκοι σαν βροντόσαυροι, ύαινες και άρπυιες σαρκοβόρες και αιμοβόρες, επιτίθενται στα πτώματα των λαών για τον κατασπαραγμό τους.

 

10. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός ως το «μη χείρον»; Και θα φανεί τότε ότι ο «υπαρκτός σοσιαλισμός», για την αυτοδιάλυση και τον ενταφιασμό του οποίου εορτάζουν οι κορύβαντες του πολέμου και καταστερώνουν υμνητικά στο παγκόσμιο στερέωμα τους νεκροθάφτες του, ότι ήταν το «μη χείρον βέλτιστον» μπροστά στους ποταμούς του αίματος, που γεννά ήδη και με τούς οποίους κατακλύζει τους λαούς ο ωκεανός της ελευθερίας. Διότι ίσως να ήταν αλήθεια ότι με την αυτοδιάλυση της Σοβιετικής Ενώσεως επήλθε και το τέλος των ιδεολογιών καθώς και του μύθου του σοσιαλισμού. Ο πόλεμος όμως στον Περσικό Κόλπο (1991) και ο ήδη διεξαγόμενος στη Μέση Αναταολή καταδεικνύουν και τον επιθανάτιο ρόγχο, στον οποίο έχει περιπέσει και ο καπιταλισμός. Ο πλούτος συσσωρεύεται ταχύτατα και παντελώς ανεξέλεγκτα στις τράπεζες των «ομίλων επιχειρηματιών». Έτσι βρισκόμαστε στη φάση της ιστορίας, όπου άρχισε ήδη να αναβιώνει ο φεουδαρχισμός και να μετατρέπονται οι μάζες των εργαζομένων σε δουλοπάροικους ή σκλάβους άνευ αξίας και τιμής, αφού η ανεργία μαζί με τα ναρκωτικά αχρηστεύουν τις αναπαραγωγικές δυνάμεις του λαού και τον καταδικάζουν σε γενοκτονία. Η οικονομική κρίση μαίνεται παγκοσμίως.

Πολιτική και Θρησκεία

Γι’ αυτό νομίζουμε ότι η μελέτη του θεατρικού έργου του Λέσσιγκ «Νάθαν ο σοφός» είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά επίκαιρη. Ανάγκη πάσα να ευρεθεί τρόπος όχι μόνον όλα τα χριστιανικά κράτη να βρουν κοινή γλώσσα συνεννόησης, αλλά να δημιουργήσουν και τις απαραίτητες γέφυρες διαλόγου με όλα τα θρησκεύματα. Ίσως η αλληλοπροσέγγιση Πολιτικής και Θρησκείας να κατορθώσει να προσφέρει κάποιο όραμα επιβίωσης και συμβίωσης για τους απελπισμένους σήμερα λαούς.-

Δημοσθένης Γ. Γεωργοβασίλης