Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ

 

Δεν κινώ τα μέλη μου

για να μη μ' ακολουθεί κανείς.

Τη σκιά μου την εξουσιάζω μόνο τiς πρωϊνές ώρες,

τη νύχτα ακολουθεί τα βήματά μου

συνεπαρμένη απ' τις εστίες

που φωτίζουν

το σκουρόχρωμο χιτώνιό μου.

Η πρόσοψή μου φαντάζει ένοχη

στα απροστάτευτα νήπια,

ζυγώνω στις επαύλεις τους και με διώχνει η σκιά μου.

Πολλές φορές την κλειδώνω

μέσα στο χρηματοκιβώτιό μου

αλλά εκείνη το σκάει

απ' τις χαραμάδες

και με συλλαμβάνει τη στιγμή

που προσπαθώ να σκοτώσω

το κτήνος που έχω μέσα μου.

 

 

[Από τη συλλογή: "Στα βήματα του χρόνου". ("Εμβόλιμον", 1992).]

 

 

 

Κύριε Θάνατε...

 

 

Κύριε Θάνατε

συμμαθητή του φόβου,

όταν έρθεις πιο κοντά

στο πνεύμα μου

θα γίνω έλικας του ήλιου.

Ένας ανώνυμος άνεμος,

ένα απελεύθερο στρουθίο.

Κράτησε για πάρτη σου

τα συμπαθητικά σκουπίδια μου.

Αυτά που πήγαν κατά καιρούς

πέρα-δώθε, πάνω-κάτω,

δεξιά κι αριστερά

και τελικά μ' έκαναν

ασώματο ουρανό

σε μύρια νεφελώματα.

Έφταιγε η ηλικία του φεγγαριού

κι αυτή η αναθεματισμένη

ευαισθησία μου στις πορφυρές ψυχές.

Άναψε τώρα τα κεριά.

 

 

[Από τη συλλογή: "35 νυχτερινά επεισόδια". ("ΙΒΥΚΟΣ" 2006).]