ΕΥΗ ΠΑΠΑΔΗΜΑ - ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ:

Η Εύη Παπαδήμα γεννήθηκε στο Αγρίνιο από πατέρα Αγρινιώτη και μητέρα Ξανθιώτισσα. Μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Γράφει από τα παιδικά της χρόνια, ενώ πρωτοδημοσίευσε στη Φιλολογική σελίδα της εφημερίδας "Βραδυνή" την οποία επιμελείτο ο Μπάμπης Κλάρας. Συνεργάστηκε με τα ποικίλης ύλης περιοδικά γράφοντας "το ελληνικό διήγημα", συνεχίζει να συνεργάζεται με τα λογοτεχνικά περιοδικά και έχει την ειδική στήλη του Χρονογραφήματος σε αρκετές εφημερίδες του Αθηναϊκού, Περιοδικού και Επαρχιακού Τύπου.
Έργα της έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες και εγκυκλοπαίδειες, έχουν τιμηθεί με διακρίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό κι έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες.
Έχει εκδώσει 31 βιβλία (ποίηση, δοκίμια, ηθογραφικά, ταξιδιωτικά, χρονογραφήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα) πολλά εκ των οποίων βρίσκονται σε Κοινοτικές και Δημόσιες Βιβλιοθήκες, σε Πολιτιστικούς Συλλόγους, σε Ακαδημίες Γραμμάτων και Τεχνών.
Επίσης σε Πανεπιστήμια με έδρα Ελληνικής Λογοτεχνίας στην Ευρώπη και την Αμερική, καθώς και στην Πτέρυγα Ελληνικών Συγγραφών της Διεθνούς Δανειστικής Βιβλιοθήκης του ISTI Bρυξελλών.
Το βιβλίο "Walking around Agistri island"(Δ΄έκδοση στην ελληνική και αγγλική γλώσσα), έχει διδαχθεί στο μεταπτυχιακό τμήμα στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Mons - Hainaut του Βελγίου.
Η Εύη Παπαδήμα είναι παντρεμένη με τον Δημήτρη Θεοδωράκη, τεχνικό τύπου, συγγραφέα ταξιδιωτικών βιβλίων.

ΣΤΙΧΟΙ:

Στο Βραχώρι (Αγρίνιο)

Κεί κάτω στο Βραχώρι, καρδιά μου και φυχή μου,

πρωτάνοιξα τα ματιά μου κι είδα το πλούσιο φώς του.

Πήρα ανάσα ζωτική κι άκουσα τη φωνή μου

Να λέει το λιανοτράγουδο που γίνηκε καημό του.

 

Γαλήνιες άφησα στιγμές, πρωτόγνωρα παιχνίδια...

Το σπίτι μου το πατρικό με της αυλής το κλίμα,

τα κρίνα, τις τριανταφυλλιές, του κήπου τα στολίδια

κι ένα μικρό, μα γόνιμο της φαμελιάς μου κτήμα...

 

Πέρασαν δύσκολοι καιροί, διαβαίνανε οι χρόνοι

κι είχα βαθιά τη σκέπη μου τη ζωντανή του όψη       |

Ως ένοιωσα την πεθυμιά βαριά να με ζυγώνει κινάω για να ξαναδώ του Βραχωριού την κόψη

 

Τα νιόσκαφτα χωράφια του με τ' οργωμένο χώμα.

τα χρυσωμένα στάχυα του, τα λιοτρίβια, τις ελιές,

τις κοπέλες ν' αρμαθιάζουν καπνόφυλλα στο γιόμα

και στης Κλεισούρας τα στενά των οπλαρχηγών φωλιές.

 

Και να, που κάποιο μ' όνειρο παλιό ξαναγεννιέται

και τ' Ασπροπόταμου γρικώ την άφθαρτη γαλήνη.

«Πεδίον Μέγα Αιτωλών» θωρώ, που δεν ξεχνιέται

κι από τον τόπο μου αντλώ του οίστρου την ευθύνη!

Εύη Παπαδήμα-Θεοδωράκη