Τόλμη

Η σιωπηλή (!) πλειονότητα των πολιτών, είτε είναι οργανωμένη σε μη κυβερνητικές οργανώσεις, είτε όχι, είναι το θύμα των δυναμικών μειονοτήτων, οι οποίες το τελευταίο καιρό βλέπουμε να επιβάλουν τις απόψεις τους με βίαιες καταλήψεις δημοσίων χώρων και κτιρίων, με αυθαίρετες απαγορεύσεις κρατικών λειτουργιών και ατομικών δικαιωμάτων.

Καταλήψεις και απαγορεύσεις σε βάρος βέβαια της δημοκρατίας και της ευνομίας. Και είναι ασφαλώς γνωστό ότι χωρίς την δημοκρατία και την ευνομία καμιά πολιτεία δεν είναι δυνατόν να ευημερήσει. Δυστυχώς η δημοκρατία, όπως και η ελευθερία, δεν είναι στατικές καταστάσεις. Είναι διαρκώς κινδυνεύουσες από ανατροπές και νοθεύσεις. Έχουν το μειονέκτημα να απαιτούν καθημερινά επιβεβαίωση και κατάκτηση.

Και η επιβεβαίωση, πολύ δε περισσότερο η κατάκτηση της δημοκρατίας και της ελευθερίας, απαιτεί τόλμη και, μερικές φορές, θυσίες, από αυτούς χάριν των οποίων υπάρχουν. Δηλαδή από την πλειονότητα των πολιτών. Και φυσικά από τα θεσμοθετημένα όργανα της δημοκρατικής πολιτείας.

Όταν όμως τα θεσμοθετημένα όργανα της δημοκρατικής πολιτείας αδρανούν από αδυναμία ή φόβο, ο ρόλος που καλούνται να διαδραματίσουν οι πολίτες, αυτοί που υφίστανται το κόστος των αυθαιρεσιών και των βιαιοτήτων εκ μέρους των οργανωμένων ή μη μειονοτήτων, είναι κρίσιμος. Απαιτεί αντιδράσεις.

Άλλως.... «Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται ζυγό δουλείας ας έχωσι, ...» (Κάλβος)