Σημειώσεις και σχόλια ενός Αιτωλού

Γράφει ο Γιάννης Βλασόπουλος

 

Το Αγρίνιο "μαρτυρική πόλη";

Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι: Το Αγρίνιο μπορεί να χαρακτηριστεί μαρτυρική πόλη; Και το δεύτερο ερώτημα, σημαντικότερο ίσως από το πρώτο: Πρέπει να επιδιωχθεί η αναγνώριση της πόλης αυτής ως μαρτυρικής; Αλλά τι σημαίνει μαρτυρική πόλη; Δεν μιλάμε, δυστυχώς,  με την ουσιαστική σημασία της λέξης «μαρτυρικός». Που σημαίνει, κατά το λεξικό:  «ο ανήκων στο μάρτυρα, ή στη μαρτυρία, ή ο αναφερόμενος στους μάρτυρες της Εκκλησίας», και ευρύτερα: «ο βασανιστικός, ο γεμάτος μαρτύρια». Μιλάμε όμως, κατά την αντίληψη εκείνων που θέτουν το ζήτημα, χωρίς να ακριβολογούν, ότι μαρτυρική είναι εκείνη η πόλη που βασανίστηκε στην διάρκεια της ξένης κατοχής κατά την διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου,  ή αν θέλετε  η πόλη που την εποχή εκείνη είχε πολλά θύματα. Και επειδή οι πόλεις δεν μπορεί να αποτελούν αντικείμενο βασανισμού, απομένει να περιορίσουμε την έννοια στους Αγρινιώτες που βασανίστηκαν κατά την διάρκεια της Γερμανοϊταλικής κατοχής (1941-1944).


Είναι γνωστό βέβαια ότι στο Αγρίνιο έγινε η αποτρόπαια εκτέλεση των 120 (ή όσων ήσαν) αθώων συμπολιτών μας, με προεξάρχοντα θύματα τους τρείς κρεμασμένους της κεντρικής πλατείας Μπέλλου (τότε). Και η εκτέλεσή τους εκείνη ήταν τα αντίποινα των Γερμανών  για το σαμποτάζ που οργανώθηκε εναντίον τους στη Σταμνά, από άνδρες του αντιστασιακού ΕΛΑΣ, και είχε αποτέλεσμα την ανατίναξη του σιδηρόδρομου που μετέφερε προς το Αγρίνιο Γερμανούς στρατιώτες και εφοδιασμό. Αντίποινα των Γερμανών για το σαμποτάζ σε βάρος κρατουμένων στις φυλακές του Αγρινίου υπόπτων για άλλες αντιστασιακές ενέργειες. Δεν αμφισβητεί νομίζω κανένας ότι η αφαίρεση της ζωής είναι ύπατος βασανισμός (αν και πολλοί βασανιζόμενοι, υπό άλλες συνθήκες,  θα έβλεπαν το θάνατο ως λύτρωση). Όμως διερωτώμαι: Πόσες άραγε πόλεις της Ελλάδος δεν είχαν θύματα, και πόσες είχαν πολύ περισσότερα από το Αγρίνιο;. Πρόχειρα θα αναφέρω τα Καλάβρυτα και το Δίστομο. Θα προσέθετα και την Αθήνα με τα αναρίθμητα θύματα της πείνας και των εκτελέσεων, όσων όρθωσαν το ανάστημά τους, με συγκεκριμένες πράξεις αντίστασης, εναντίον του ξένου κατακτητή. Όλη η Ελλάδα είχε θύματα.


Δικαίως βέβαια η πόλη του Αγρινίου τίμησε, τιμά, πενθεί και μνημονεύει τα θύματά της. Τι θα προσφέρει όμως στα θύματα αυτά η προσωνυμία του Αγρινίου ως «μαρτυρικής πόλης»;. Δικαίωση; Όχι ασφαλώς. Αλλά ούτε και στον εαυτό της η πόλη αυτή θα προσφέρει κάτι με την  προσωνυμία του εαυτού της ως «μαρτυρικής πόλης». Άλλωστε  ίδια οφέλη δεν διανοείται  κανείς ότι επιδιώκει το Αγρίνιο να αποκομίσει από τα θύματα  εκείνα. Και  μη ξεχνάμε: «Ανδρών αγαθών έργω γενομένων, έργω και δηλούσθαι τας τιμάς». Αν το Αγρίνιο είναι, ξεχωριστή από τις υπόλοιπες Ελληνίδες πόλεις, μαρτυρική πόλη, ας μη το δηλώνουμε εμείς στο Αγρίνιο για την πόλη μας. Ας το πούνε οι άλλοι μόνοι τους για εμάς. Χωρίς υποβολείς βέβαια. Και εμείς ας περιοριστούμε να πράττουμε τα ανάλογα μιας τέτοιας τιμής. 

                                                                                                                          Ο Αιτωλός

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ:

ΓΕΓΟΝΟΤΑ & ΚΡΙΣΕΙΣ:  

Τα γεγονότα είναι ιερά, οι κρίσεις ελεύθερες

 

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗΣ:

Κατά την περίφημη μειοψηφία του μεγάλου αμερικανού δικαστή Ο. W. Holmes στην υπόθεση R. Schwimmer: «... αν υπάρχει κάποια συνταγματική αρχή που επιβάλλει μεγαλύτερη προσήλωση από τις άλλες, αυτή είναι η αρχή της ελευθερίας της σκέψης - και συνακόλουθα της έκφρασής της. Όχι της ελευθερίας της σκέψης γι' αυτούς που συμφωνούν μαζί μας, αλλά της ελευθερίας για τη σκέψη την οποία μισούμε...».