Ο Χρήστος Μελισσινός. «Ο Τάκης», όπως ήταν σ' όλους μας γνω­στός, ήταν το μικρότερο παιδί μιας χαρακτηριστικής, πολύτεκνης, μέσης οικογένειας της προπολεμικής πόλης του Αγρινίου.

         Τα παιδικά του χρονιά, γύρω από την πλατεία «Χατζοπούλου», όπου ήταν και το πατρικό του σπίτι, με τη γνωστή πέτρινη κατασκευή, τα έζησε έντονα, λόγω της κατοχής και της Αντίστασης, που στην περιοχή της Αιτ/νίας ήταν ιδιαίτερα ζωντανή.

Τα βιώματα και οι μνήμες αυτής ακριβώς της περιόδου, ήταν που διαμόρφωσαν τόσο τον ψυχικό, όσο και τον ιδεολογικό του προσανα­τολισμό για όλη του τη ζωή. Ένα δωδεκάχρονο παιδί που μαζί με την παρέα του γίνανε "αετόπουλα", με την όποια νεανική αντιστασιακή τους δράση, σ' έναν τόπο, μια εποχή γεμάτη αντιφάσεις, ένα παιδί που άνηκε σε μια ευρύτερη οικογένεια, όπου υπήρχαν επιρροές απ' όλες τις ιδεολογικές τάσεις της εποχής και μάλιστα μ' όλες τους τις αποχρώσεις, προσπάθησε αργότερα σαν έφηβος να προσδιορίσει τον εαυτό του, ζώντας όλες τις συγκινήσεις και απογοητεύσεις ή διαψεύσεις που ακολούθησαν την παιδική ηλικία.

Οι «σταθερές» πια που διαμόρφωσε για όλη του τη ζωή ήταν η αγάπη για τον άνθρωπο και τους φίλους η προσδοκία για μια προοδευτική ανθρώπινη κοινωνία ή πίστη στο ήθος και την αλήθεια και μια βαθιά, πολύ βαθιά αγάπη για τον τόπο του, την ιδιαίτερη πατρίδα του.

Με αυτά τα εφόδια έφυγε για να σπουδάσει Πολιτ. Μηχανικός στην Ιταλία και αργότερα γυρνώντας στην Ελλάδα αποτελείωσε τις σπουδές του στο Ε.Μ.Π στην Αθήνα.

Κατά την διάρκεια των σπουδών του πήρε μέρος στο τότε φοιτητικό κίνημα και έγινε πρόεδρος των φοιτητών της περιφέρειας.

Τελειώνοντας τις σπουδές του γύρισε στον τόπο του, στο Αγρίνιο, στους φίλους του, στα στέκια του. Εκεί ήταν όλοι και ένας απ' αυτούς ο παλιός φίλος που είχαν δουλέψει και μαζί σε υφαντουργείο, ο Θωμάς ο Μποκόρος.

Η φίλια με τον «Θωμά» ήταν μια φιλία που κράτησε για «πάντα» ήταν αυτή η φιλία που διαμόρφωσε την αγάπη και το ενδιαφέρον του «Τάκη» για τον Αρχαιολογικό πλούτο της Ατ/νίας.

Ο Θωμάς αγαπούσε, επικεντρωνόταν και μελετούσε τους, αρχαιο­λογικούς θησαυρούς της Αιτ/νίας, καταγγέλλοντας με τον τρόπο του την αδιαφορία και εγκατάλειψη τους από τους αρμόδιους.

Η ματιά του Τάκη Μελισσινού ακολουθούσε, άλλα όλον αυτό το πλούτο τον έβλεπε σαν ένα μέρος της όλης ομορφιάς του τόπου του. Έναν τόπο με τον θεό Αχελώο, τις λίμνες, τα βουνά, τους μύθους, τους αγώνες και θυσίες των ανθρώπων, τα τραγούδια, τις ταβέρνες, τις παρέες. Ο Τάκης Μελισσινός αγαπούσε πάνω απ' όλα τον άνθρωπο, τη φύση και γενικά τη ζωή. Μέσα σ' όλο αυτό τον πλούτο, σαν μέρος του και με την επιρροή του Θωμά αγάπησε και τον Αρχαιολογικό θησαυρό που ο τόπος, αυτός έκρυβε και φανέρωνε.

Πιστεύω ότι ο Θωμάς, είχε τον τρόπο του να εμπνέει και να επικε­ντρώνει το ενδιαφέρον του φίλου του στο δικό του πάθος και έτσι τον έκανε κατά κάποιο τρόπο βοηθό και σύντροφο στις εξερευνήσεις του, στις επισκέψεις του σε Αρχαιολογικούς χώρους και τέλος κατόρθωσε να του εμφυσήσει το χρέος του απέναντι σ' όλον αυτό τον πλούτο.

Έτσι ο Τ. Μελισσινός βοήθησε και συνετέλεσε στο να μπουν τα θεμέλια της Ιστορικής Αρχ/κης Εταιρείας μαζί βέβαια με μια σειρά αξιόλογων πολιτών του Αγρινίου, ανδρών και γυναικών.

Σαν Πρόεδρος προσπάθησε και ως ένα σημείο το πέτυχε ν' ανοίξει την Εταιρεία στην Κοινωνία. Να ευαισθητοποιήσει τόσο τους πολίτες όσο και την Πολιτεία για τους αναξιοποίητους αρχαιολογικούς θησαυρούς της Αιτωλ/νίας.

Είναι χαρακτηριστική η εικόνα του μ' ένα φάκελο στα χέρια, όπου υπήρχαν όλα τα στοιχεία για τον χώρο της Αρχαίας Στράτου, έτοιμος να επισκεφτεί τον εκάστοτε Υπουργό Πολιτισμού ή τις αρμόδιες Υπηρεσίες. Όνειρο του ήταν η αναστήλωση του Ναού του Στρατίου Δία, που λόγω της θέσης του θα μπορούσε να γίνει «κράχτης» όπως έλεγε για κάθε ταξιδιώτη  που διασχίσει τη Δυτική Στερεά Ελλάδα.

Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του τα μέλη της Εταιρείας αυξήθηκαν, έγιναν σειρά ομιλιών και εκδηλώσεων, εκδρομές και ξεναγήσεις, παρακολούθηση παραστάσεων Αρχαίου Δράματος στην Επίδαυρο, τη Δωδώνη, το θέατρο «Οινιαδών», μια πρώτη προσπάθεια για την έκδοση Τουριστικού Οδηγού και συστηματικής φωτογράφησης των αρχαιολογικών χώρων, έκδοση καρτ ποστάλ, εκθέσεις φωτογραφίας με κορυφαία την έκθεση στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, που ευαισθητοποίησε πλήθος Αγρινιωτών και μη που ζούσαν στην Αθήνα, συνεστιάσεις και πλήθος άλλων δραστηριοτήτων.

Δεν έμεινε Συνέδριο ή Ημερίδα να μην συμμετέχει η Εταιρεία, με αδιαφορία.

Οι μνήμες είναι πολλές από αυτή την εποχή . που ο Τάκης Μελισσινός σαν Πρόεδρος κατόρθωσε να ενώσει και να κινητοποιήσει τις πολύ αξιόλογες ανθρώπινες δυνάμεις που είχε η Εταιρεία και να δημι­ουργήσει πολύ καλές προϋποθέσεις συνεργασίας με την ΙΣΤ Εφορεία Αρχαιοτήτων.

Έτσι η Εταιρεία στην περίοδο της Προεδρίας του Τ. Μελισσινού ανταποκρίνεται πλήρως στο όραμα του Ιδρυτή της και στους κα­ταστατικούς σκοπούς της. Για τον Τάκη η Εταιρεία είναι η πρώτη προτεραιότητα. Δεν ξεκινά η μέρα του, αν πρώτα δεν αντιμετωπίσει μαζί με συνεργάτες του, όπως η Μαίρη Τσιχριτζή και άλλα μέλη του συμβουλίου τα τρέχοντα θέματα της Εταιρείας.

Ι ίαλεύει με επιτυχία τα θέματα των ανασκαφών στις Οινιάδες, την Αρχαία Στράτο και αλλού, πηγαίνει κοντά στα συνεργεία των εργαζομένων, πιέζει την Πολιτεία για Πιστώσεις, παλεύει για την δημιουργία υποδομών (Εφορίες Αρχαιοτήτων, Μουσειακούς χώρους) παλεύει για την διατήρηση της ιστορικής φυσιογνωμίας της Πόλης. Παράλληλα η Εταιρεία ζυμώνεται και κινείται σαν γνήσιος Λαογέννητος Φορέας Πολιτισμού με ενδιαφέρον και συμμετοχή για καθετί που είχε σχέση με την Οικονομική Ανάπτυξη, τον Τουρισμό, συμμετέχοντας στη Γεωργική Έκθεση Αγρινίου ή στη ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ Θεσσαλονίκης, σε Εκθέσεις Ιστορικού υλικού και αρχαιοτήτων σε Λαογραφικές εκδηλώσεις, Λογοτεχνικές και Πολιτικές αναζητήσεις.

Η Ιστορία της Εταιρείας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τους Αγώνες του Λαού, με το έπος της Εθν. Αντίστασης Με την αναγνώριση της Εθν. Αντίστασης η Εταιρεία οργάνωσε τη μεγάλη έκθεση αντιστασιακού υλικού της περιοχής στο Δημοτικό Μέγαρο την οποία επισκέφθηκαν όλα τα σχολεία της πόλης και της περιοχής.

Ο Τάκης Μελισσινός πρωτοστατεί στην ιδέα να τιμηθεί η Μνήμη των Αντιστασιακών που κρεμάσθηκαν στην Πλατεία Δημοκρατίας την Μ. Παρασκευή του 1944.

Αυτό έγινε τελικά θεσμός και κάθε Μ. Παρασκευή η πλατεία γέμιζε κόκκινα γαρύφαλλα.

Ο Τ. Μελισσινός έφυγε νωρίς και δυστυχώς ύστερα από πολύχρονη ταλαιπωρία με την υγεία του.

Ως το τέλος όμως ήταν εκεί, πιστός στο χρέος του και κάθε Μ. Παρασκευή κατέθετε κόκκινα γαρύφαλλα με την ίδια συγκίνηση που είχε νιώσει σαν παιδί όταν έζησε το γεγονός.

Αυτός ήταν ο Τ. Μελισσινός, μέσα από τα Ιστορικά Ντοκουμέ­ντα της Εταιρείας που προσωπικά εγώ αναδίφησα και μέσα από τις πληροφορίες που με πολύ αγάπη για την Εταιρεία, μου πρόσφερε η Αγαθή Μελισσινού.

Η Αγαθή Μελισσινού, πιστή στη Μνήμη και τις Αρχές για τις οποίες πάλευε ο Τ. Μελισσινός, συνέχισε και μετά το θάνατο του συζύγου της να παρακολουθεί την Εταιρεία, επανειλημμένα να εκλέγεται μέλος του Συμβουλίου και στο τέλος στη μνήμη εκείνου Δώρισε (μαζί με το γιο της) στην Εταιρεία την αίθουσα του γραφείου της Εταιρείας στην Οδό Αναστασιάδη 2 στον ημιώροφο, το παλιό γραφείο του Μελισσινού.

Το Δωρητήριο συμβόλαιο υπογράφθηκε το 1993 και ισχύει εφ' όσον υπάρχει η Εταιρεία. Εια το λόγο αυτό ανακηρύχθηκε σε ειδική συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου Μεγάλη Ευεργέτης. Αυτό έγινε επί προεδρίας Θ. Μ. Πολίτη, προς τον οποίο σήμερα εκφράζουμε τη συμπαράσταση μας για τη δοκιμασία που αντιμετωπίζει με την υγεία του.

Ο Τάκης Μελισσινός έφυγε στις 13/05/1987 Ανέλαβε αμέσως σαν νέος Πρόεδρος της Εταιρείας ο Πάνος Μοσχονάς. Ο Π. Μοσχονάς ζούσε την Εταιρεία, κοντά στο Μποκόρο από το 1977, οπότε είχε αναλάβει σαν Βοηθός Ταμία συγκεκριμένα καθήκοντα και Ρόλο μέσα στην Εταιρεία

Τον συνόδευε στις αρχαιολογικές αναζητήσεις, φωτογραφήσεις, παραστάσεις και ενέργειες, ανέλαβε την πενιχρή της Οικονομική Δι­αχείριση και με υποδειγματικό νοικοκυρεμένο τρόπο, για 30 χρόνια υπήρξε είτε από τη θέση του Ταμία - μέλους του Δ.Σ. είτε άτυπα και πάντα άγρυπνα ο Οικονομικός Υπεύθυνος της Εταιρείας.

Αγωνιούσε και υπέφερε όταν διαπίστωνε αδράνεια, αβελτηρία, υποτονική δραστηριότητα στη Λειτουργία του Δ.Σ. και την Πορεία της Εταιρείας.

Πείσμωνε, απειλούσε με παραίτηση, υπαναχωρούσε αλλά πάντα έμεινε πεισματάρης στρατιώτης στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την Εταιρεία και τους Καταστατικούς της σκοπούς.

Εύστοχα κάποιο παλαιό μέλος της Εταιρείας, μου εξομολογήθηκε ότι αν δεν υπήρχε ο Θ. Μποκόρος δεν θα γεννιόταν η Εταιρεία, αλλά αν δεν συνέχιζε μετά το Θωμά και μετά τον Τάκη Μελισσινό, ο Πάνος Μοσχονάς, δεν θα επιβίωνε η Εταιρεία.

*Απόσπασμα ομιλίας Νίκου Σκιαδά, προέδρου Δ.Σ.Ιστορικής Αρχαιολογικής Εταιρείας Δυτ. Στερεάς Ελλάδας Εκφωνήθηκε στο Παπαστράτειο Μέγαρο Αγρινίου, 17 Δεκεμβρίου 2008