Προβληματισμοί

Σπύρου Χ.Τάγκα*:

Κούφιοι άνθρωποι

Γράφει ο απαράμιλλος T.S.Eliot (1888 – 1965) στο ποίημά του «Οι Κούφιοι Άνθρωποι» που αν και δημοσιεύτηκε το 1925 (!), διατηρεί μέχρι και σήμερα ακέραια την αξία που, με την εσωτερική διαύγεια, οξύνοια και σοφία του, τού δίδει ο ίδιος ο Eliot :

   «Είμαστε οι Κούφιοι Άνθρωποι

   Είμαστε οι Βαλσαμωμένοι Άνθρωποι

   Σκύβοντας μαζί

   Κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Αλίμονο!

   Οι στεγνές φωνές μας, όταν

   Ψιθυρίζουμε μαζί

   Είναι ήσυχες και ανόητες

   Σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι» (…)

 Και συνεχίζει την ανάλυσή του για την θηριωδία που (συν) διαμορφώνουν οι «Κούφιοι Άνθρωποι» ως εξής :

(…) «Αυτή είναι η νεκρή χώρα,

      Αυτή είναι του κάκτου η χώρα,

      Εδώ τα πέτρινα είδωλα

      Σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν

      Την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου

      Κάτω απ’ το σπίθισμα σβησμένου άστρου» (…)

Για να ολοκληρώσει λίγο παρακάτω :

(…) «Αυτός είναι ο τρόπος που ο Κόσμος τελειώνει,

    Αυτός είναι ο τρόπος που ο Κόσμος τελειώνει,

    Αυτός είναι ο τρόπος που ο Κόσμος τελειώνει,

     Όχι μ’ ένα πάταγο, αλλά, μ’ ένα λυγμό»._

 

Αυτιστικά δρώντες, όμως, δεν ακούμε ούτε αυτόν – τούτο τον έσχατο λυγμό. Το χειρότερο μάλιστα : δεν βλέπουμε και δεν συναισθανόμαστε επαρκώς το αυτονόητο. Δεν κατανοούμε ότι η… «ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου» δεν είναι παρά η ίδια, η δική μας ικεσία προς το νου του κόσμου που θέλει να πορεύεται και να λογαριάζει όπως συνήθως πορεύεται και λογαριάζει. Όθεν, το αδύναμο σώμα του ανώνυμου φυγά πρόσφυγα που το καταπίνει αφύσικα και αταίριαστα η θάλασσα, είναι το δικό μας σώμα που χάνεται, λες, απροσδόκητα, μέσα στις πιέσεις, τους εξευτελισμούς και τις ντροπές που, φευ, μηχανεύεται και υπηρετεί ο μηχανισμός οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης του σύγχρονου δυτικού κόσμου. Ενός, ήδη, άγριου και βάρβαρου κόσμου που, οιονεί, όμως, γίνεται αγριότερος και βαρβαρότερος, διότι, από ένστικτο, -μηχανιστικά και σχεδόν μανιχαϊστικά-, πρέπει  να προστατεύσει τα κεκτημένα και τα στρατηγικά πλεονεκτήματα που έχτισε τους τελευταίους αιώνες.

 

«Είναι ο καπιταλισμός καημένε!» θα κραύγαζε (αντί να (ανα) θεωρήσει με ψυχραιμία και σύνεση), ο ασκημένος και δοκιμασμένος «ινστρούχτορας» και «οδηγητής» των καιρών που, αν και ασκημένος και δοκιμασμένος, το μόνο που γνωρίζει είναι να αφηγείται και να περιγράφει, περίπου, ως θέσφατα όλα τα «κακά» που γεννά και τρέφει ο κόσμος μας. Πληρωμένος καλά, δεν αγωνιά πλέον : δεν αναζητά, δεν ερμηνεύει, δεν πάλλεται εσωτερικά, ώστε, να μπορέσει να αμφισβητήσει ικανά και να αρνηθεί το «οδικό χάρτη» που του υποδεικνύουν, και που και κείνος με τη σειρά του υποδεικνύει στους άλλους. Ανόητοι, εν τέλει, και ανώφελοι είναι οι μεγαλόστομοι «ψίθυροι μεταξύ μας» και στεγνοί όπως ο «άνεμος σε ξερό χορτάρι». Δεν κάνουν κανένα καλό. Δεν είναι πουθενά χρήσιμοι. Και όταν τόσος και τέτοιος Λόγος δεν κάνει κανένα καλό και δεν είναι πουθενά χρήσιμος, εν πολλοίς, δεν υφίσταται : δεν υπάρχει. Μένει ανέκφραστος, ανεκπλήρωτος (σαν τις βιωματικές αντιστίξεις του Έλιοτ, ποιητικά ανεκπλήρωτες*), και καταδικασμένος να τον ακούν οι ίδιοι πάντα Κουφοί και Κούφιοι Άνθρωποι που παραγάγουν το τρέχοντα πολιτισμό μας…

 

*βλ.: «Τ.Σ.ΕΛΙΟΤ, ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ», Ελληνική Μεταγλώττιση – Εισαγωγή: Αριστοτέλης Νικολαΐδης, Εκδόσεις: ΚΕΔΡΟΣ 1984.

 

s.h.tagas@hotmail.gr

*ΣΠ. ΤΑΓΚΑΣ

 

O Σπύρος Χ. Τάγκας (φωτο) γεννήθηκε στο Αγρίνιο τον Ιούνιο του 1969 η καταγωγή του, όμως, είναι από το Ζαγόρι Ιωαννίνων. Τελείωσε την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευσή του στα «Παπαστράτεια Εκπαιδευτήρια». Άρχισε να γράφει σε μικρή ηλικία  έμμετρα και πεζά κείμενα. Αυτά τα πρωτόλεια κείμενά του καταχωρούνταν σε μαθητικά αυτοσχέδια έντυπα της εποχής και, αργότερα,  κατά την περίοδο της εφηβείας του σε  εφημερίδες  και τον περιοδικό Τύπο.

        Πιο ύστερα και, κυρίως, μετά τις σπουδές του στην Αθήνα (σπούδασε Επικοινωνία και Δημοσιογραφία), άνοιξε ένα μεγάλο κύκλο δημοσιολογικών παρεμβάσεων και κειμένων του, με τα οποία παρουσίασε προβληματισμούς και εμφάνισε αρκετά είδη του γραπτού λόγου όπως: πολιτικά κείμενα – θέσεις ή αναλύσεις, σχόλια, γνώμες, κύρια άρθρα, επιμέλειες και αναλύσεις λογοτεχνικών κειμένων, βιβλιοκρισίες, χρονογραφήματα κ.λ.π. Με αυτόν τον τρόπο, σηματοδότησε μια ενεργό δημόσια συμμετοχή άλλοτε διακριτική και άλλοτε πιο έντονη και δυναμική στα δρώμενα της κοινωνίας και της Γενιάς του.

          Ο Σπύρος Χ. Τάγκας δεν έχει εκδώσει έως τώρα βιβλίο με συλλογές πολιτικο – κοινωνικών κειμένων και παρεμβάσεων ή συλλογές ποιημάτων παρότι έχει ασκηθεί, εργαστεί και δημοσιεύσει αρκετά απ’ αυτά (τα ποιήματα), σε λογοτεχνικά περιοδικά.

        Τούτο, μάλλον, (όπως έχει διευκρινίσει ο ίδιος κατά καιρούς), «αποτελεί μια συνειδητή πράξη που αντιστοιχεί στις αρχές και τους κανόνες, στο πλαίσιο και στην Ηθική του παρουσία, καθώς, η παραγωγή βιβλίων στις μέρες μας είναι μεγάλη, αλλά, απουσιάζουν τα σοβαρά έργα».-

_____________________

Σ.Σ.: Απόσπασμα από το σημείωμα του συγγραφέα -  κριτικού λογοτεχνίας κ. Θ.Μ.Πολίτη: «ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΡ. ΤΑΓΚΑΣ: Ο διανοητής, ο σχολιαστής, ο εκπονητής ποιημάτων – ΜΙΑ, ΣΕ ΑΔΡΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΣΚΙΑΓΡΑΦΙΑ», που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα « ΠΟΛΙΤΕΙΑ» στις 19 Αυγούστου του 2008.